Agnieszka i Krzysztof | fotografia ślubna Krosno Odrzańskie

Kiedy Aga napisała do mnie żebym robiła zdjęcia na jej ślubie, bardzo się ucieszyłam z tego względu że znamy się ze studiów. Byłyśmy razem na roku ale rzadko się widywałyśmy bo byłyśmy w różnych grupach. Przyznam szczerze, że gdyby życie potoczyło się inaczej i miałybyśmy większą szansę na poznanie się na studiach, mogłybyśmy się zaprzyjaźnić. Przekonałam się o tym na spotkaniu, na którym podpisywałyśmy umowę. Czułam że nadajemy na tych samych falach :) 

Witajcie w strefie wolnej od przesądów ślubnych…  

Gdy przyjechaliśmy na miejsce Aga właśnie się malowała. Sama. Jest w tym mistrzynią więc.. serio, nikt by lepiej tego nie zrobił. 

Ale to nie było jedyne odejście od reguły na tym ślubie. Aga i Krzysiek ubierali się w tym samym pokoju, a pan młody był jedyną osobą oprócz Agi, która widziała suknię ślubną. Suknia miała być niespodzianką dla całej rodziny, dlatego to Krzysiek pomagał się ubrać Agnieszce. Można? Oczywiście, że można nie wierzyć zabobonom :) szczególnie że tych dwoje zna się przez większość swojego życia, od 11 lat są razem i ślub to tylko taka wisienka na torcie w ich związku. 

Aga z Krzysztofem opowiedzieli mi wcześniej jak szykują się do ślubu. Sala należy do rodziców Agnieszki i specjalnie na tę okoliczność wybudowali drewnianą wiatę, żeby ochroniła gości w razie deszczu. Ślub był w plenerze, a miejsce główne para młoda wymyśliła sama. Zbudowali dodatkowy namiot z tiulu, który prezentował się przepięknie! Powiem Wam szczerze, że dla mnie jako fotografa była to super dogodność z tego względu, że mimo słońca w zenicie, twarze Agi i Krzysztofa były pięknie oświetlone, światło zmiękczone bez charakterystycznie tworzących się cieni. Ich oczy promieniały ze szczęścia i nie musieli ich mrużyć przez słońce. 

Wiecie co jest najpiękniejsze? Że po tylu latach bycia razem, nadal w ich oczach widać iskierki, które mam nadzieję, że będą z nimi już do końca życia. 

I piękne jest to, jak bardzo kibicuje im na każdym kroku rodzina, która swoją drogą jest niesamowita! Polubiłam ich wszystkich i czasem łapię się na tym, że jakaś cząstka mnie za nimi tęskni.